زمان های انگلیسی
(English Tenses)
مقصود از زمان شکلی از فعل است که عمل یا حالتی را در یک تایم مشخص نشان می دهد . به طور کلی در آموزش زبان انگلیسی سه زمان اصلی وجود دارد: زمان حال – زمان گذشته – زمان آینده. هر کدام از این زمان ها دارای چهار حالت ساده، استمراری، کامل و کامل استمراری می باشد. فلذا، با توجه به آنچه گفته شد، زمان های انگلیسی به 12 دسته کلی تقسیم می شوند که در ادامه به تفصیل به آنان خواهیم پرداخت.
تسلط بر زمان های انگلیسی عامل مهمی در انتقال منظور ماست، چرا که اگر قواعدی از این دست درست نباشند، کلام ما برای شخص مقابل مفهوم درستی نخواهد داشت و یا به اشتباه برداشت خواهد شد. یادگیری زمان ها به یک زبان خارجی می تواند گاهاً دشوار باشد. فرهنگ های مختلف به روش های مختلفی درباره زمان فکر می کنند. به عنوان مثال زبان چینی هیچ زمان فعلی شکلی ندارد. زبان های دیگر مانند اندونزیایی فقط از طریق قید زمان را بیان می کنند و در فعل تغییری ایجاد نمی شود.
در زبان انگلیسی تشکیل زمان توسط فعل تنها به دو طریق امکان پذیر است: گذشته و حال. (drive, drove). برای تشکیل دیگر زمان های انگلیسی باید یک شکل از be یا have یا will را در مقابل فعل اضافه کنید. به اینها فعل کمکی یا auxiliary verb گفته می شود.
زمان های انگلیسی جزئیات زیادی در مورد زمان (time) و عمل (action) ارائه می دهند مانند:
آیا عمل به پایان رسیده است؟
Is the action finished?
چه مدت این عمل اتفاق افتاد؟
How long did the action happen?
آیا عمل تکرار شد؟
Was the action repeated?
آیا عمل در زمان مشخص یا نامشخصی اتفاق افتاد؟
Did the action happen at a known or unknown time?
آیا عمل یک عادت است؟
Is the action a habit?
آیا عمل برنامه ریزی شده یا خودجوش است؟
Is the action planned or spontaneous?
فکر کردن در مورد تمایزهای زمانی که در زبان مادری شما وجود ندارد مسلماً کار آسانی نخواهد یود. بنابراین، شرط تسلط زبان آموزان به زمان های انگلیسی ، ممارست در تمرین و تلاش در جهت درک مفهوم آنان می باشد.
